ငါ့အရုိးျပန္ေပး

ကဲ…စၿပီ တစ္ခါတုန္းက က်ဳံေပ်ာ္ဘက္က ရြာတစ္ရြာမွာ အမ်ဳိးသမီးႀကီးတစ္ဦး ေသြးကင္ဆာေရာဂါျဖစ္သတဲ့။

သူ႕မွာ ဦးေကာသလႅလုိ႔ေခၚတဲ့ သားဦးဇင္းတစ္ပါးရွိတယ္။ မႏၱေလးၿမဳိ႕၊ ဘုရားႀကီးတုိက္ထဲမွာ စာေပပရိယတၱိကို သင္ႀကားေနတဲ့ စာသင္သားရဟန္းတစ္ပါးေပါ့။ အေမေသြးကင္ဆာျဖစ္တယ္ဆုိတာၾကားေတာ့ ေဆးရုံတက္ဖုိ႔ကလည္း ပိုက္ဆံကမရွိ။ ၿပီးေတာ့ ဒီေရာဂါကလည္း ျဖစ္လာရင္တိမ္းပါးသြားၾကတာကမ်ားေတာ့ အျခားလြယ္လြယ္နဲ႔ ကုလုိ႔ရတဲ့ ဗိေႏၶာေဆးနည္းကို သူလိုက္ရွာတယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဦးဇင္းတစ္ပါးဆီက ေသြးကင္ဆာေပ်ာက္တဲ့ေဆးနည္းကို ရခဲ့တယ္။ အဲဒီေဆးနည္းကေတာ့ လူရုိးနဲ႔သံပုရာသီးေသြးၿပီး ေသာက္လုိက္ရင္ ေသြးကင္ဆာေပ်ာက္တယ္ဆုိတဲ့နည္းပါ။

အဲဒီနည္းလည္းရေရာ ရြာျပန္လာခဲ့တယ္။ သူ႕ပေထြးကိုလည္း အေမ့ေရာဂါအတြက္ လူရုိးနဲ႔သံပုရာသီးရရင္ အဆင္ေျပႏုိင္ေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ ပေထြးကလည္း အဲဒါဆုိရပါတယ္ဦးဇင္း ရြာ့အေနာက္ဘက္က သခ်ဳႋင္းကုန္းမွာရႏုိင္တာပဲ။ ဒီေန႔ေတာ့ ဦးဇင္းေအးေအးေဆးေဆးေနလုိက္ဦးေလ။ မနက္ျဖန္က်ရင္ တပည့္ေတာ္တုိ႔ သြားၾကတာေပါ့လုိ႔ ေလွ်ာက္တယ္။

ေနာက္တစ္ေန႔ ေန႔ခင္း ၁၂-နာရီေလာက္မွာ ပေထြးနဲ႔အတူ သခ်ဳႋင္းကုန္းကို ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ပထမေတာ့ လူရိုးကုိ သခ်ဳႋင္းကုန္းမွာ တူးစရာမလုိဘဲနဲ႔ အေပၚယံရွိေနတဲ့အရုိးေတြကို လုိက္ေကာက္ၾကတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူတို႔လုိက္ေကာက္တဲ့ အဲဒီအရုိးေတြဟာ လက္ထဲေရာက္လာရင္ အသီးေျခာက္ေတြျဖစ္ျဖစ္သြားတယ္။ ဥပမာ သွ်ားေစာင္းသီးတုိ႔ဘာတုိ႔ညာတုိ႔ေပါ့။ အဲဒီသခ်ဳႋင္းကုန္းမွာ ေပါက္ေရာက္ေနတဲ့အပင္ေတြရဲ႕အသီးေတြေပါ့။

ဦးဇင္းက ဒီအတုိင္းဆုိရင္ အဆင္မေျပဘူး။ တစ္ေနရာရာကို စတူးလုိက္မယ္လုပ္ေတာ့ ဦးဇင္းနဲ႔အတူပါလာတဲ့ သူ႕ပေထြးက အဲဒီမွာ မတူးနဲ႔ဦးဇင္း၊ ဒီအေလာင္းကို ၿမဳပ္ထားတာမႀကာေသးဘူးဆုိေတာ့ အရုိးက်မွာ မဟုတ္ေသးဘူး။ ဟုိဘက္ေနရာက အေလာင္းက ၿမဳပ္ထားတာႀကာၿပီ။ ဆယ္လေလာက္ေတာ့ရွိၿပီဆုိေတာ့ အရုိးက်ေနေလာက္ၿပီ။

အဲဒီေနာက္ သူ႕ပေထြးေျပာတဲ့ေနရာကို တူးလုိက္ၾကတယ္။ တူးလိုက္ၾကၿပီးေတာ့ အေခါင္းႀကီးေပၚလာတယ္။ အေခါင္းႀကီးက အေကာင္းခ်ည္းပဲရွိေသးတယ္။ အေခါင္းကို ဆြဲဖြင့္လုိက္တယ္။ မ်က္တြင္းေဟာက္ပတ္ကို အုပ္ေနတဲ့ဆံပင္ေတြ အေထြးလုိက္ႀကီးကို စေတြ႕တယ္။ ႀကည့္ရတာ လူငယ္အေလာင္းနဲ႔တူပါရဲ႕။ ေနာက္ အေခါင္းပုံးတစ္ခုလုံးလွပ္ၿပီး အရုိးေတြကို ဆြဲထုတ္၊ ေျမႀကီးနဲ႔ရုိက္ခါလုိက္တယ္။ အဲဒီဦးဇင္းကလည္း အေမ့ေရာဂါေပ်ာက္လုိေဇာနဲ႔ လက္ဖ်ံရုိးႏွစ္ေခ်ာင္း၊ ေျခသလုံးရုိးႏွစ္ေခ်ာင္းက အရုိးေတြကို ထင္းေခြသလုိမ်ဳိးထမ္းၿပီး ရြာဘက္ကိုျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။

လမ္းေပၚမွာေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ေသးဘူး။ ရြာထဲမ၀င္ခင္ ၿခံစည္းရုိးနားမွာ အရုိးကိုမီးၿမဳိက္လုိက္ေသးတယ္။ အညစ္အေႀကးေတြ ကင္းသြားေအာင္လုိ႔ေပါ့။ သူ႕ညီက “ဦးဇင္းအရုိးေတြက ေမႊးလွခ်ည္လား၊ ႀကက္ရုိးေတြလားမသိဘူး၊ စားေတာင္စားခ်င္လာၿပီ”လုိ႔ လွမ္းေနာက္လုိက္ေသးတယ္။ အဲဒီေနာက္ ရြာထဲကို ၀င္လာခဲ့ၾကတယ္။ အိမ္ေပၚတက္မယ္လည္းလုပ္ေရာ သူ႕ပေထြးက မ်က္ႏွာရုပ္ဆုိးဆုိးႀကီးနဲ႔ျဖစ္လာၿပီး “ငါ့အရုိးျပန္ေပး၊ ငါ့အရုိးျပန္ေပး”လုိ႔ ေအာ္ေတာင္းေနေတာ့တယ္။

အမွန္ကေတာ့ သူရဲႀကီးက ပေထြးကို ၀င္ပူးၿပီး ေျပာလုိက္တာျဖစ္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ အဲဒီဦးဇင္းက ခပ္လန္႔လန္႔နဲ႔ သမၺဳေဒၶဂါထာကို ရြတ္ဖတ္လုိက္ေသာ္လည္း ငါ့အရုိးျပန္ေပးခ်ည္းဟုသာ တစာစာေအာ္ေနေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဦးဇင္းကလည္း စိတ္ကိုႏုိင္ေအာင္ထိန္းၿပီး လက္တစ္ဖက္က ပေထြးရဲ႕ ပခုံးကို ကုိင္လုိက္ၿပီး ပါးစပ္ကလည္း “သမၺဳေဒၶ အ႒၀ီသဥၥ…စသည္ကို ရြတ္လုိက္တဲ့အခါမွာ ေအာ္သံေပ်ာက္သြားတယ္။ ငါ့အရုိးျပန္ေပးလုိ႔ ထပ္မေတာင္းေတာ့ဘူး။ ဦးဇင္းရဲ႕လက္က ပေထြးရဲ႕ပခုံးကို လႊတ္လုိက္တဲ့ ခဏေလးမွာပဲ “ငါ့အရုိးျပန္ေပး…၊ ငါ့အရုိးျပန္ေပး…”ဆုိၿပီး အသံနက္ႀကီးနဲ႔ ေအာ္ၿပီးေတာင္းျပန္တယ္။ ဦးဇင္းကလည္း တစ္ခါထပ္ၿပီးေတာ့ ပခုံးကိုင္ၿပီး တစ္ခါရြတ္ျပန္တယ္။

ဒီလုိနဲ႔ သူရဲႀကီးက ၀င္လာလုိက္၊ ဦးဇင္းကရြတ္လုိက္၊ သူရဲႀကီးက ထြက္သြားလုိက္၊ ဦးဇင္းကလက္လႊတ္လုိက္နဲ႔ ခ်ာလပတ္လည္ေနေတာ့တယ္။ အဲဒါနဲ႔ဦးဇင္းက အႀကံေပါက္ၿပီး သူ႕ညီကုိ ဘုရားစင္က ေက်ာက္ပုတီးႀကီးကို ယူခုိင္းလုိက္တယ္။ သူ႕လက္ထဲပုတီးလည္းေရာက္ေရာ သူ႕ပေထြးရဲ႕လည္ပင္းမွာ ဆြဲေပးလုိက္တယ္။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီသူရဲႀကီးက သူ႕ပါးစပ္ႀကီးနဲ႔ အဲဒီေက်ာက္ပုတီးႀကီးကို တဂြမ္းဂြမ္းျမည္ေအာင္ ကိုက္ခဲြပစ္လုိက္တယ္။ ဦးဇင္းက အေျခေနမဟန္တာနဲ႔ လက္နဲ႔ပခုံးကို ကိုင္ၿပီး သမၺဳေဒၶဂါထာထပ္ရြတ္ျပန္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ သူရဲႀကီးက ထြက္သြားျပန္တယ္။ ပေထြးလုပ္သူက ဦးဇင္းတပည့္ေတာ္သြားေတြနာလုိက္တာ၊ ဘာျဖစ္တာလဲလုိ႔ ေမးတယ္။ ဦးဇင္းက ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ခုန ခင္ဗ်ားက ပုတီးကိုကိုက္ခြဲလုိက္လုိ႔ျဖစ္တာပါလုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။

ဒါနဲ႔ အရုိးေတြယူၿပီး အိမ္ေပၚတက္လုိက္ႀကတယ္။ အိမ္ေပၚလည္းေရာက္ေရာ ပေထြးက ေလးဘက္ႀကီးေထာက္ၿပီး “ငါ့အရုိးျပန္ေပး…”ဆုိၿပီး ဦးဇင္းရဲ႕မ်က္ႏွာေရွ႕တည့္တည့္မွာ အသံၿပဲႀကီးနဲ႔ ထေအာ္လိုက္တယ္။ အိမ္ေပၚမွာ ေလးဘက္ေထာက္ႀကီးနဲ႔ ေလွ်ာက္သြားၿပီး “ငါ့အရုိးျပန္ေပး…၊ ငါ့အရုိးျပန္ေပး…”ဆုိၿပီး မရပ္မနားေအာ္ေနေတာ့တယ္။ အေမလုပ္သူက ေႀကာက္လန္႔လာၿပီး အဲဒီအရုိးကို သြားပစ္လုိက္ပါေတာ့၊ တပည့္ေတာ္ေရာဂါမေပ်ာက္ခ်င္လည္း ေနပါေစေတာ့ဦးဇင္းရယ္လုိ႔လွမ္းေျပာလုိက္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဦးဇင္းက အရုိးေတြကို သခ်ဳႋင္းကုန္းထိ ျပန္ပို႔မေနေတာ့ဘဲ ရြာၿခံစည္းရုိးအျပင္ဘက္ကို ပစ္ထုတ္လုိက္တယ္။ အဲဒီအခါက်မွပဲ သူရဲႀကီး၀င္ပူးတာ ေပ်ာက္သြားေတာ့တယ္။

သူ႕ပေထြးလည္း ေမာပန္းၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ ဦးဇင္းကေတာ့ တစ္ညလုံးအိပ္မေပ်ာ္ဘဲ အိမ္ေခါင္းရင္းက အေကာင္မဲမဲႀကီး လမ္းေလွ်ာက္ေနတာကို နားေထာင္ၿပီး အိပ္ယာထဲမွာ မွိန္းေနလုိက္တယ္။ မနက္ေလးနာရီထုိးေလာက္ႀကေတာ့ က်ဳံေပ်ာ္ျပန္ဖုိ႔ သူ႕ညီကုိ သေဘၤာဆိပ္ကို လုိက္ပုိ႔ခုိင္းတယ္။ ဦးဇင္းစိတ္ထဲမွာေတာ့ အေကာင္းမဲမဲႀကီးက မလွမ္းမကမ္းက လုိက္လာသလုိမ်ဳိးႀကီး ခံစားေနရတယ္။ မနက္မုိးလင္းငါးနာရီေလာက္မွာ သေဘၤာဆိပ္ကေန က်ဳံေပ်ာ္ကို ျပန္လာခဲ့လုိက္တယ္။

(ေအာ္…ငါတုိ႔လည္း တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ငါတုိ႔၏အရုိးေတြဟာ မီးၿမဳိက္ခံရမလား၊ ေၿမၿမဳပ္လုိက္ၾကမလား ႀကဳိမသိႏုိင္ပါလား…ဆုိၿပီး သရဲအေၾကာင္းကို ဖတ္ရင္း မရဏာႏုႆတိပြားႏုိင္ၾကပါေစ…)