ေမွာ္ရုံေဟဝန္ . . ေတာၿမိဳင္စြန္

ေဝးလံေသာအရပ္မွ ေရစီးသံလို အသံသဲ့သဲ့ ၾကားေနရသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္တခုလုံးက ညျဖစ္ေလသလား မသိ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲ။ အရင္းတုတ္ကာ အဖ်ားသြယ္သြားေသာ အမ်ိဳးအမည္မသိ ပင္အုပ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ေတာ၏အလယ္ေခါင္တြင္ က်ေနာ္ေရာက္ေနသည္ ထင္သည္။ မ်က္စိတဆုံး ပင္အုပ္ ေတာအုပ္။ ၾကည့္ေလရာ ျခာျခာလည္။ ထိုပင္အုပ္ ထိပ္ဖ်ားလြတ္ရာေနရာတြင္ ေကာင္းကင္ကို မိွန္ဖ်ဖ်ျဖစ္ေနရသည္။ ၾကယ္တပြင့္ လတစင္းမရိွ။ ဟိုး ေကာင္းကင္မွ ႏွင္းစက္လား၊ မိုးစက္လားမသိ ေရစက္မ်ားက ေျခာက္ေသြ႕ တင္းမာေနေသာ က်ေနာ့္ ႏႈတ္ခမ္းထက္သို႔ က်လာသည္။ ေရစက္မ်ား၏အေတြ႕က ေအးျမစူးရွစြာ က်ေနာ့္ မေနာအာရုံထဲ ထိုးေဖာက္ဝင္လာသည္။ ေရစီးသံသဲ့သဲ့က ေခၚသံအျဖစ္ တေျဖးေျဖး ပီျပင္က်ယ္ေလာင္လာသည္။ ညီေလ . . . ညီေလ . . .

က်ေနာ့္ မ်က္လုံးအစုံပြင့္လာသည္။ က်ေနာ္က ဖ်ာတခ်ပ္ေပၚတြင္ လဲေလ်ာင္းအိပ္စက္ေနၿပီး က်ေနာ့္ေဘးတြင္ စိုးရိမ္ေသာ မ်က္ႏွာမ်ားျဖင့္ ဝိုင္းျပဳစုေနသူ (၄)ဦး။ ထိုသူမ်ားမွာ ကိုေမာင္စိန္၊ ကိုျမေအး၊ ဦးေအာင္ႏု ႏွင့္ ဦးေစာတို႔ျဖစ္ၾကသည္။ အသားျဖဴျဖဴ မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္း၊ ေတာက္ပျပဴးက်ယ္ေသာ မ်က္လုံးေကာင္းေကာင္း၊ မ်က္ခုံးေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ကိုစိန္က က်ေနာ့္နဖူးႏွင့္ႏႈတ္ခမ္းမ်ားေပၚသို႔ ေရပတ္တင္ေပးေနသည္။ က်ေနာ္ သတိေကာင္းေကာင္းရလာၿပီး။ က်ေန္သည္ အင္းစိန္ေထာင္ အမွတ္(၂) ႀကိဳးတိုက္ထဲတြင္ မစင္တိုက္ (ေခၚ) ေလာက္တိုက္၊ တိုက္ပိတ္ျပစ္ဒဏ္ျဖင့္ေရာက္ရိွရင္း ျခစ္ျခစ္ေတာက္ အဖ်ားေသြးတက္ကာ သတိလစ္သြားတာ မဟုတ္ပါလား။ အခ်ိန္က ၁၉၇၉ခုႏွစ္ ေမလ၊ ရက္အတိအက်ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ . . .

           

ထိုအခ်ိန္က က်ေနာ္သည္ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသား လူငယ္တဦးအျဖစ္ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္္မိႈင္း ရာျပည့္ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈမ်ားတြင္ ပါဝင္ရင္း အင္းစိန္ေထာင္တြင္ ေထာင္ဒဏ္(၇) ႏွစ္က်ခံေနရခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ကိုစိန္(ခ) ကိုေမာင္စိန္မွာ စစ္ေတာင္းစကၠဴစက္အင္ဂ်င္နီယာ တဦးျဖစ္သည္။ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီလိုလားသူ၊ ပါတီႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရိွသူ အစုမ်ားက ထုတ္ေဝေသာ "မီးေမာင္း" စာေစာင္ျဖန္႔ခ်ီရာတြင္ ေခါင္းေဆာင္တဦးအျဖစ္ ပါဝင္ရင္း အလုပ္ႏွင့္ ေထာင္ဒဏ္(၉)ႏွစ္ ခ်မွတ္ျခင္းခံရသူျဖစ္သည္။ ကိုျမေအးမွာ ရ.က.သ ေက်ာင္းသားတဦးျဖစ္ၿပီး ကိုးကိုးကၽြန္းတြင္ ကိုယ္ထူကိုယ္ထစနစ္ ဖ်က္သိမ္းေရး၊ ကၽြန္းတိုက္ပြဲမ်ားတြင္ ျဖတ္သန္းခဲ့သူျဖစ္သည္။ သူသည္လည္း "မီးေမာင္း" ေခါင္းေဆာင္တဦးအျဖစ္ ေထာင္ဒဏ္(၉) ႏွစ္ ခ်မွတ္ခံရသူျဖစ္သည္။ ဦးေစာႏွင့္ ဦးေအာင္ႏုတို႔မွာ သမိုင္းခ်ည္စက္မွ အလုပ္သမားႀကီးမ်ားျဖစ္ၾကၿပီး ၁၉၇၄ အလုပ္သမားအေရးေတာ္ပုံႀကီးတြင္ ပါဝင္ခဲ့သျဖင့္ အလုပ္ၾကမ္းႏွင့္ ေထာင္ဒဏ္(၁၄) ႏွစ္ ခ်မွတ္ခံရသူမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ က်ေနာ္တို႔အားလုံး ျပစ္ဒဏ္ တိုက္ပိတ္မ်ားအျဖစ္ အမွတ္(၂) ႀကိဳးတိုက္၊ ရင္ကြဲတိုက္တြင္ ေထာင္အေခၚ ေလာက္တိုက္ (သို႔မဟုတ္) မစင္တိုက္ပိတ္ ျပစ္ဒဏ္ျဖင့္ ေရာက္ရိွေနၾကသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ သြားေလသူ ကိုစိန္ႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ အတူျဖတ္သန္းခဲ့ရသည့္ ထို ၾကမ္းတမ္း ခက္ထန္ေသာ ျပစ္ဒဏ္ တိုက္ပိတ္ အျဖစ္စုံကား ဤသို႔လ်င္ အစပ်ိဳးခဲ့ပါသည္။

                                    .           .           .          

၁၉၇၆ ၾသဂုတ္လတြင္ ရန္ကုန္တိုင္း စစ္ခုံရုံး အမွတ္(၂) မွ က်ေနာ့္အား ၁၉၅၀ျပည့္ႏွစ္ အေရားေပၚစီမံမႈ အက္ဥပေဒ ၅(ည) အရ အလုပ္ႏွင့္ေထာင္ဒဏ္(၇)ႏွစ္ ခ်မွတ္ၿပီး၊ တလ ႏွစ္လခန္႔အၾကာတြင္ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ရုပ္သိမ္းၿပီး စစ္ခုံရုံးမ်ားကိုလည္း ဖ်က္သိမ္းလိုက္သည္။ ၁၉၇၇ ခုႏွစ္တြင္ ဦးစိန္လြင္ ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးျဖစ္လာေသာ အခ်ိန္တြင္ကား ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ျခယ္မႈမ်ား အရိွန္တိုးျမွင့္လာေတာ့သည္ စစ္အာဏာရွင္မ်ားသည္ 'ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား' ဆိုသည္ကို အလြန္ရြံမုန္းသည္။ အေၾကာင္းမူ ဤသူမ်ားက မ်က္ေမႊးေထာ္ေမာ္မၾကည့္ဝ့ံသူ ျပားျပားဝပ္ျပည္သူမ်ားကို လႈံ႕ေဆာ္၍ သူတို႔ကို ေတာ္လွန္ပုန္ကန္ရဲၾကသူမ်ား ျဖစ္ေန၍ပင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးစိန္လြင္ ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးျဖစ္သည္ႏွင့္  ၅ (ည) အက်ဥ္းသားမ်ားကို လူသတ္ဓါးျပမ်ား မုဒိန္းေကာင္မ်ား ဦးစီးေစ၍ ဝင္ေရာက္ရိုက္ႏွက္ၿပီး လူစုခြဲပစ္သည္။ ခုခံသူ အာခံသူမ်ားကို တိုက္ပိတ္သည္။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားကို (၁၀)ေယာက္တစု ၅ေယာက္တစု၊ ရာဇဝတ္ေဆာင္ဟုေခၚေသာ သာမန္ျပစ္မႈအက်ဥ္းသား အေဆာင္မ်ားကို ေရႊ႕ပစ္ၿပီး ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕ သမား၏လက္သုံး "ပုံစံ" ျပသည္။ သြား ပုံစံ၊ စား ပုံစံ၊ ထိုင္ ပုံစံ၊ အိပ္ ပုံစံျဖင့္ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာ ညိွဳးႏြမ္းပ်က္ျပားေစေသာ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ျခယ္မႈမ်ားကို ျပန္အသက္သြင္းသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ပုံစံကိုင္ရာတြင္ စီးပြါးေရး တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ကိုျမင့္ဦး (ေရနံေခ်ာင္း) မွာ အေပၚသြားႏွစ္ခ်ာင္း က်ိဳးသြားၿပီး၊ ေရွေနဦးေက်ာ္လင္းမွာ နံရုိးႏွစ္ေခ်ာင္း က်ိဳးခဲ့ရသည္။ ဤ ဒဏ္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ဦးေက်ာ္လင္းမွာ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္တြင္ မ်က္လုံးတဖက္ ကြယ္လုနီးပါး ဘဝေရာက္ခဲ့ရသည္။ ပုံစံကိုင္သည့္ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ အဂၤလိပ္စာဌာနမွ ဆရာဦးသန္းေရႊ (ရခိုင္ျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီႏွင့္ ဆက္သြယ္သူ) ေထာင္တြင္းတြင္ ကြယ္လြန္ခဲ့ရသည္။

ဤအေျခအေနဆိုးမ်ားကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျဖတ္သန္းရင္း ေထာင္က်ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ားက မိမိတို႔ အခ်င္းခ်င္း 'စားအုိးတြဲ' ကာ လူျပန္စုၾကသည္။ ကိုစိန္ႏွင့္က်ေနာ္တို႔  ျပႆနာျဖစ္လုနီးတြင္ ေရာက္ရိွစုရုံးမိသည္မွာ အေဆာင္(၅) ေထာင္က်ေဆာင္ျဖစ္သည္။ အေဆာင္မႈးမွာ ေထာင္မွဴးႀကီး ဦးဘိုနီႏွင့္ ေထာက္လွမ္းေရး အကူတပ္ (ဗ.ဆ.လ) မွ တပ္ၾကပ္ႀကီး ေစာေမာင္စိန္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ့္တို႔ အေဆာင္ရိွ ၁၉၇၄၊ ၁၉၇၅ အလုပ္သမားသပိတ္ႀကီးမွ အလုပ္သမားရဲေဘာ္မ်ားအားလုံး၊ ၅(ည) ေက်ာင္းသားမ်ားအားလုံး မီးေမာင္းစာေစာင္မွ ရဲေဘာ္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ မတရား သင္းပုဒ္မ-၁၇(၁)/(၂) အားလုံး စုစုေပါင္းလူ (၄၀) ခန္႔ စားအိုးတြဲထားၾကသည္။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားထဲမွ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္ စားအိုးမတြဲသူမွာ 'အလံနီ' အုပ္စု (၃) ဦးသာျဖစ္သည္။ ၎တို႔မွာ ကိုျမင့္စိုး (ယခု စာေရးဆရာ ေမာင္ေသြးခၽြန္)၊ ေအာင္ျမင္ေသာင္း (အင္းစိန္ ဂ်ီတီအိုင္ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသား ပခုကၠဴ) ႏွင့္ အလုပ္သမား ကိုေနဝင္း (ခ) သက္ျပင္းတို႔ျဖစ္ၾကပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ စားအိုးတြဲရာတြင္ အလုပ္သမားရဲေဘာ္ႀကီးမ်ားက "အလုပ္ႀကီး" ဟုေခၚေသာ လက္သမား ဘုတ္၊ လႊစက္၊ ပန္းရံဘုတ္၊ ယက္ကန္းစသည့္ ေထာင္အလုပ္ဌါနမ်ားတြင္ အလုပ္လုပ္ၾကရသည္။

က်ေနာ္တို႔ ၅ (ည) ေက်ာင္းသားမ်ား ႏွင့္ မီးေမာင္းရဲေဘာ္မ်ားကို ေထာင္အာဏါပိုင္မ်ားက တရားဝင္အလုပ္မခ်ဘဲ အခန္းသန္႔ွရွင္းေရးအျဖစ္ စာရင္းထည့္ထားေပးသည္။ အခ်ိန္မက်ေသး၍ ျပႆနာကို ေရွာင္ထားျခင္းသာျဖစ္သည္။ ၁၉၇၉ မတ္လ (၁၅) ရက္ေန႔တြင္ကား ေထာင္ပိုင္ႀကီး မကၠနား ကိုယ္တုိင္ေရာက္ရိွလာၿပီး က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ မီးေမာင္းရဲေဘာ္မ်ားကို အလုပ္ဌါနမ်ားသို႔ အသီးသီး ခြဲေဝခ်တားသည္။ က်ေနာ္တို႔က က်န္းမာေရးအေၾကာင္းျပၿပီး ျငင္းဆန္ေသာ္လည္း အလုပ္ႀကီးသို႔လိုက္သာသြားပါ ေရြေဘာ္တခ်က္မထိုး အမိႈက္တပင္မလွဲေစရဟု တာဝန္ခံသျဖင့္ က်ေနာ္တို႔အမ်ားစုက ဘဝတူ အက်ဥ္းသားမ်ားကို စည္းရုံး၍။ အေၾကာင္းအခ်က္ ခိုင္လုံရမည္၊ အကန္႔အသတ္ရိွရမည္၊ အက်ိဳးအျမတ္ရိွရမည္ ဟူေသာ 'အ' သုံးလုံးေပၚလစီအရ တိုက္ပြဲဝင္ရန္ ဆုံးျဖတ္ လိုက္ပါသြားခဲ့ၾကပါသည္။

အလုပ္ႀကီးတြင္ ေလ့လာေရးအစုမ်ားဖြဲ႔ကာ မတ္ဓါဒေလ့လာျခင္း၊ က်န္းမာေရး ေလ့က်င့္ခန္းမ်ား ျပဳလုပ္ျခင္း၊ မတရား ဖိႏိွပ္ခ်ဳပ္ျခယ္မႈမ်ားကို စံနစ္တက်တုံ႕ျပန္ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္လာေသာအခါတြင္ကား ေထာင္အာဏါပိုင္မ်ာက က်ေနာ္တို႔ကို အေထြေထြ ေထာင္သပိတ္ႀကီးထရန္ လႈံ႔ေဆာ္သည္ဟူေသာ စြဲခ်က္ျဖင့္ ေထာင္တြင္းမွာပင္ ညအခ်ိန္အိပ္ေဆာင္မ်ားသို႔ မီးမွိတ္ဝင္ေရာက္ကာ ဖမ္းဆီးၾကပါေတာ့သည္။ အလုပ္ႀကီးတြင္ (၃၂) ေထာင္ အဓိကရုန္းၿဖိဳတပ္မွ လက္မရြံ႔မ်ား၊ ေထာက္လွမ္းေရးမ်ားျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ကို ရိုက္ႏွက္ျခင္း၊ မ်က္ႏွာအဝတ္အုပ္ေရေလာင္းျခင္း၊ ဂုံနီအိတ္ထဲထည့္ကာ၊ စားပြဲေပၚမွကန္ခ်ျခင္း၊ ေျမႀကီးေပၚတြင္ ဒရြက္တိုက္ဆြဲျခင္း၊ စသျဖင့္ နည္းမ်ိဳးစုံ ညွင္းပန္းႏိွပ္စက္ကာ၊ စုန္းရွာပြဲ၊ မ်ားျပဳလုပ္ၾကပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ ေထာင္တြင္း ပါတီကလာပ္စည္းမ်ား ျဖစ္သည္ဟု မသကၤာသူမ်ားကို ေရြးထုတ္ကာ ႀကိဳးတိုက္တြင္ တိုက္ပိတ္ပါေတာ့သည္။ က်ေနာ္တို႔၏ ျပင္ပဆက္သြယ္ေရး တာဝန္ခံဟု စြပ္စြဲခံရသူမွာ မၾကာခင္ကမွ လြတ္ေျမွာက္သြားသည့္ ဦးသန္႔ စ်ာပနေကာ္မတီဝင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ စိတ္ပညာအဓိက ေက်ာင္းသား ေစာလွေငြ (ယခု KNU Spokesman ဗိုလ္မွဳးေစာလွေငြ) ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ျဖင့္ က်ေနာ္ႏွင့္ကိုစိန္သည္ အမွတ္ (၂) ႀကိဳးတိုက္ မစင္တိုက္ (ခ) ေလာက္တိုက္ ျပစ္ဒဏ္သို႔ အတူတကြ ေရာက္ရိွခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။

                        .                       .                       .          

မစင္တိုက္ဟု ေခၚရျခင္းမွာ က်ေနာ္တို႔ တိုက္ခန္းထဲတြင္ အခင္းႀကီး အခင္းေလးသြားရန္ ဂန္ဖလားထားမေပးဘဲ အခန္းေဒါင့္တြင္ 'သဲ' ပုံေပးထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထိုသဲပုံေပၚတြင္ တိရစာၦန္မ်ား သဖြယ္အခင္းႀကီး အခင္းေလးသြားရသျဖင့္ . . ရက္ၾကာလာေသာအခါ 'ေလာက္' မ်ားေပါက္ဖြားလာၿပီး . . အခန္းအႏွံ႕ တရြရြတြားသြားကာ မင္းမူေနၾကသျဖင့္ 'ေလာက္တိုက္' ဟုေခၚျခင္းျဖစ္ပါသည္။ တိုက္ပိတ္ခ်ိန္တြင္ အဝတ္တထည္ကိုယ္တခုျဖင့္ 'စစ္ေၾကာေရး'မွ ေသြးသံတရဲရဲေခၚလာကာ စီးစရာ ဖိနပ္ပင္မေပးဘဲ ထိုးႀကိတ္ ရိုက္ႏွက္ကန္ေၾကာက္ကာ တိုက္ပိတ္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အခန္းဝ သံတံခါးကို ဖ်ာကာထားသည္။ မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္အခန္းတြင္ မီးေမာင္ရဲေဘာ္မ်ားျဖစ္ေသာ ကိုေဗဒါ၊ ကိုေအးၾကည္ႏွင့္ စီးပြါးေရးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ကိုေက်ာင္ေအာင္ရိွသည္။ က်ေနာ္တို႔၏အျခားဘက္တြင္ ႀကိဳးသမားမ်ားရိွသည္။

                        .                       .                       .

"ကဲကဲ လုပ္ ညီေလး လဖက္ရည္က်စိမ့္ေလးနဲ႔ အလန္ကြာတာမိန္းတပုဒ္ေလာက္" ကိုစိန္က ဖ်ာကာ၊ ထားေသာ သံတံခါးကို ေက်ာမွီရင္း အျပင္မွ မီးေရာင္ေၾကာင့္ အနည္းငယ္ေရာင္ျပန္ကာ ခပ္မွိန္မိွန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့လင္းေနေသာ အခန္းတြင္း 'ေလာက္' ႏိွမ္ႏွင္းေရးလုပ္ေနေသာ က်ေနာ့္ကို လွမ္းေျပာသည္။ ေလာက္တိုက္ပိတ္ၿပီး တလခန္႔ အၾကာတြင္ ညတာဝန္က် ဝါဒါေလးတဦး က်ေနာ့္ အမည္ကို စုံစမ္း၍ ေရာက္လာသည္။ ကေလးၿမိဳ႕သားျဖစ္ၿပီး မန္းတကၠသိုလ္မွျဖစ္ကာ ကိုသန္းဝင္းလား ကိုေအာင္ဝင္းလား နာမည္ကိုေတာ့ အတိအက်မမွတ္မိေတာ့။ သူက စားစရာတခ်ိဳ႕ႏွင့္ စာတိုေလးတေစာင္ ယူလာသည္။ အေဆာင္မွ က်ေနာ္၏ အကိုသဖြယ္ျဖစ္သည့္ မႏၱေလးသား စာေရးဆရာ ေမာင္ေဖငယ္ (ကိုတင္ေဖ)က လွ်ိဳ႕ဝွက္ ေပးပို႔လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ စာအရ ဝါဒါေလးမွာ တကၠသိုလ္စာေပးစာယူ သင္တန္းတက္ေနသူ ျဖစ္၍ ၎အား အဂၤလိပ္စာသင္ေပးရန္ အဂၤလိပ္စာစာစဥ္မ်ား ေျဖေပးရန္ျဖစ္သည္။ ဤတြင္က်ေနာ္တို႔၏ ဆက္သြယ္ေရးလမ္းေၾကာင္း ပြင့္သြားၿပီး လွ်ိဳ႕ဝွက္လမ္းေၾကာင္းမွ စားစရာႏွင့္ အျခားလိုအပ္ေသာ ေဆးဝါးမ်ား ရလာသည္။ ဦးစြာ ဖိနပ္စုတ္တဖက္ ေတာင္းၿပီး ေလာက္မ်ားကို ေန႔စဥ္ သုတ္သင္ရသည္။ ညေရာက္လ်င္ တဦးဘဝ တဦးအေၾကာင္းေျပာၾက၊ တဦးရင္ကို တဦးျဖတ္သန္းၾက က်ေနာ္က မုဆိုးႀကီး အလန္ကြာတာမိန္း၏ စြန္းစားခန္းဝတၳဳမ်ားကို ေျပာျပျဖင့္ အခ်ိန္ၿဖဳံးၾကသည္။ ေန႔ခင္းပိုင္းတြင္ ကိုစိန္က က်ေနာ့္ကို တရုပ္အပ္စိုက္ (Arcupuncture) သင္ေပးသည္။

ကိုစိန္မွာစစ္ေတာင္း စကၠဴစက္တြင္ အလုပ္လုပ္ရင္း တရုတ္္ျပည္သို႔ ပညာေတာ္သင္သြားရာမွ အပ္စိုက္ပညာကို စိတ္ဝင္စားၿပီး ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကိုေမာင္လိႈင္ဟူသည့္ ရဲေဘာ္တဦးထံမွ အပ္စိုက္ပညာ တတ္ကၽြမ္းခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဤေနရာတြင္ ရီစရာေကာင္းသည္မွာ မီးေမာင္းစာေစာင္ကိစၥျဖင့္ ကိုစိန္အဖမ္းခံရေတာ့ သတင္းစာမ်ားတြင္ "ပီကင္းျပန္ေမာင္စိန္" ဟုဓါတ္ပုံႏွင့္တကြ ေဖာ္ျပခံရျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ကိုစိန္ပီကင္းေရာက္သည္မွာ စကၠဴစက္ ပညာေတာ္သင္အျဖစ္ သြားျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုစိန္မွာ စစ္ကြင္း ဇာတိျဖစ္သည္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္တြင္ မက္ထရစ္ေအာင္ၿပီး တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ ဇူလိုင္(၇) ရက္ အေရးေတာ္ပုံႀကီးႏွင့္ ပက္ပင္းတိုးပါေတာ့သည္။ သို႔ႏွင့္ပင္ လုလင္ငယ္ေသြး ေက်ာင္းသားေလး ေမာင္စိန္၏ ႏွလုံးအိမ္အတြင္းဝယ္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ဆန္႔က်င္ေရး မ်ိဳးေစ့မ်ား အညြန္႔အတက္ ထြက္လာပါေတာ့သည္။ လုပ္ငန္းခြင္ထဲ ေရာက္ေသာအခါ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ေျမေအာက္ကလာပ္စည္းမ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္မိကာ ကြန္ျမဴနစ္တေယာက္ ျဖစ္လာပါသည္။

အခန္းထဲတြင္ က်ေနာ္၊ ကိုစိန္ႏွင့္ ကိုျမေအးတို႔မွာ မတ္လီနင္ဝါဒ ေမာ္အေတြးအေခၚ လက္ခံကာ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို ေထာက္ခံသူမ်ား ျဖစ္ၾကသျဖင့္ ပို၍ပို၍ နက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္း သံေယာဇဥ္ တြယ္လာခဲ့ၾကပါသည္။ ဖ်ာစကို 'အပ္'  လုပ္လွည့္၍ ေလ့က်င့္ကာ အလုပ္သမားႀကီးဦးေစာက ခါးေတာင္းက်ိဳက္ အဝတ္ဗလာျဖင့္ အပ္စိုက္ကြက္မ်ားကို သရုပ္ျပေပးသည္။ တႏွစ္ေက်ာ္ တိုက္ပိတ္ ျပစ္ဒဏ္မွ တိုက္ျပန္ဖြင့္ေတာ့လည္း ကိုစိန္ႏွင့္ က်ေနာ္မွာ (၅) ေဆာင္ျပန္ေရာက္ၿပီး စားအိုးတြဲၾကျပန္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေထာင္အာဏါပိုင္မ်ားက က်ေနာ္တို႔ကို အလုပ္မခိုင္းေတာ့ဘဲ ေဘးမဲ့ေပးထားလိုက္သည္။ က်ေနာ္တို႔စားအိုးတြဲ (၄၀) ေက်ာ္ခန္႔ ေရေႏြးဘုတ္၊ ေစ်းေရာင္းဘုတ္၊ ပုတီးဘုတ္စသျဖင့္ အလုပ္တာဝန္ခြဲေစကာ စားဝတ္ေနေရးေျဖရွင္းၿပီး လွ်ိဳ႕ဝွက္ေလ့လာေရး မ်ားလုပ္ၾကသည္။

က်ေနာ္က အလုပ္သမားရဲေဘာ္မ်ားကို အဂၤလိပ္စာသင္ေပးၿပီး ကိုစိန္ႏွင့္ ကိုဝင္းျမင့္ (ေတးေရး ဝင္းမင္းေထြး) တို႔က on practice (လက္ေတြ႔) ကို ျမန္မာဘာသာျပန္ေပးသည္။ ဖ.ဆ.ပ.လ အစိုးရလက္ထက္ ေထာင္စာၾကည့္တိုက္ေဟာင္းမွ မတ္-အိန္ဂ်ယ္ လက္ေရြးစင္က်မ္း (၂) တြဲ ရရိွထားသျဖင့္ ခိုးဝွက္ေလ့လာၾကသည္။ ေန႔ခင္းပိုင္းမ်ားတြင္ ကိုစိန္ႏွင့္က်ေနာ္တို႔ ဗ.က.ပ ေျမေအာက္အဖြဲ႔မ်ား တိုက္ခိုက္ခံရျခင္းႏွင့္ ပါတ္သက္ သခၤန္းစာမ်ားကို မၾကာခဏ ထုတ္ယူေဆြးေႏြးျဖစ္သည္။ ေနာင္း ယူဂ်ီလုပ္သည့္အခါ ဆက္သြယ္ရမည့္ ရဲေဘာ္မ်ားစာရင္းကို ျပဳစုၾကသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ တိုက္ပြင့္ အေဆာင္ျပန္ေရာက္ၿပီး ၁လေက်ာ္ခန္႔ အၾကာတြင္ ၁၉၈၀-ေမ(၂၉) အေထြေထြ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ႀကီးျဖင့္ က်ေနာ္တို႔အားလုံး လြတ္ေျမာက္ခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။ ကိုစိန္ႏွင့္ ထိုေနာက္ပိုင္း ျပန္မဆုံျဖစ္ေသာ္လည္း သူႏွင့္က်ေနာ္သည္ ေျမေအာက္လႈပ္႐ွားမႈမ်ားတြင္ အလံတခုတည္းေအာက္မွ ဆက္လက္လႈပ္႐ွားေနၾကျခင္း ျဖစ္မည္ကိုကား လုံးဝသံသယမျဖစ္ခဲ့ေပ။

၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ၃ လပိုင္းခန္႔တြင္ ေထာင္က လြတ္ၿပီးကတည္းက မဆုံျဖစ္ေတာ့ေသာ က်ေနာ္႐ိွရာ မႏၱေလးသို႔ ကိုစိန္ေရာက္လာသည္။ ထိုစဥ္က က်ေနာ္က မႏၱေလးအေျခစိုက္ အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရး တပ္ေပါင္းစု ပါတီ(မ.န.တ)၏ တြဲဘက္အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴး (၂) အျဖစ္ ေဆာင္႐ြက္ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ေန႔ခင္း အစည္းအေဝးအၿပီး ကိုစိန္ေရာက္လာသျဖင့္ သူ႔ကိုအိမ္ေခၚကာ ညစာထမင္းေကၽြးၿပီး စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာျဖစ္သည္။

'ကဲ ေဒါင္းျဖဴႀကီး ဘာျဖစ္လာျပန္ပလဲ။ ထုံးစံအတိုင္းဘဲလား ေျပာပါဦး'

က်ေနာ္က ဆံပင္ျဖဴေသာ သူ႔ကို ေခါင္းျဖဴႀကီးဟု ခ်စ္စႏိုးေခၚသည္။ သူက 'ေကာင္ေလး' ဟုေခၚသည္။

'ဟုတ္တယ္၊ ေကာင္ေလးရ ထုံးစံတိုင္း ေပါက္ျပန္ၿပီကြ။ ဒီတခါေတာ့ အဖမ္းမခံႏိုင္ဘူး။ ငါ (L.A) လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ သြားေတာ့မယ္'

သူက .ေဆးတံဖြာရင္းျပန္ေျပာသည္။

သူ႔အေျပာအရ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ ယူဂ်ီေပါက္ရာတြင္ သူလည္း ေပၚသြားၿပီဟုဆိုသည္။ ဘယ္သြားမလဲ ေမးေတာ့ "ပါတီ (ဗ.က.ပ)ကို မသြားေတာ့ဘူးကြာ။ ငါ ေက်ာင္းသားေတာ္လွန္ေရးကို အလုပ္အေႀကြး ျပဳမယ္ ေျမာက္ပိုင္းေအဘီကို ဘဲသြားေတာ့မယ္"

ဟု လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲေျဖခဲ့သည္။

ဤသည္မွာ ဘဝတြင္ ကိုစိန္ႏွင့္က်ေနာ္ ေနာက္ဆုံး ဆုံစည္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ထိုစဥ္ကမေတြးမိေသး။ ထို႔ေနာက္ သူ အင္းေတာ္ဘက္သို႔ ထြက္သြားသည္။ သူ႔ခမ်ာ သူ အလုပ္အေႀကြး ျပဳခ်င္ရွာေသာ ေက်ာင္းသားေတာ္လွန္ေရးတြင္ ခိုးဝွက္ဝင္ကာ ေတာ္လွန္ေရး အေရၿခဳံထားသည့္ အာဏါ႐ူးတို႔က သူ႔အား သူ႔တဘဝလုံး ဆန္႔က်င္ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့သည့္ အာဏါ႐ွင္တို႔၏ ေဒါက္တိုင္ ေထာက္လွမ္းေရး ဗိုလ္မွဴးဟု လုပ္ႀကံစြပ္စြဲကာ မေသမခ်င္း ႐ိုက္ႏွက္သတ္ျဖတ္ခဲ့ရလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ထားရွာမည္ မဟုတ္ေပ။ သူအသတ္ခံရသည့္ သတင္းၾကားရစဥ္က က်ေနာ္သည္ မႏၱေလး နန္းတြင္းေထာင္တြင္ ႐ိွေနသျဖင့္ တိတိက်က် မသိရဘဲ အသတ္ခံရသူ ေျမာက္ဥကၠလာမွ ဦးစိန္ဆိုသည္မွာ က်ေနာ့္ရဲေဘာ္ ကိုစိန္ဟု က်ေနာ္ လုံးဝမထင္ခဲ့မိေပ။ မီးေမာင္းရဲေဘာ္ေဟာင္း ကိုေဗဒါႏွင့္ဆုံေတာ့မွ ကိုစိန္၏ ရင္နင့္ေၾကကြဲဖြယ္ ဇါတ္လမ္းကို သိ႐ိွရပါသည္။

             ၁၉၉၉ - ၂၀၀၀ တြင္  အိုးဘိုေထာင္၌ ေျမာက္ပိုင္း ေအဘီရဲေဘာ္မ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ထိန္လင္း (ခ) နာရီ၊ မိုးေက်ာ္သူ (ခ) ဘိုဘို၊ ရာျပည့္ (ခ) ခင္ေမာင္တင့္၊ မိုးေဇာ္ထြန္း၊ ေက်ာ္ေဆြဝင္း (ခ) ဆံျပဳတ္တို႔ႏွင့္ ဆုံစည္းရေတာ့မွ ဤ ေသြးစြန္းမွတ္တမ္းမ်ားကို ထိတ္လန္႔ေျခာက္ျခားစြာ သိရိွရပါေတာ့သည္။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ (ဂ်ီတီအိုင္)၊ ကိုျမတ္ကိုကို (စိုက္ပ်ိဳးေရး) ၊ ကိုခ်ိဳႀကီး (ခ) ဖရန္တီ၊ ကိုစိန္၊ ေက်ာ္ေဝေလးတို႔၏ ေနာက္ဆုံးေန႔မ်ား လူမဆန္ေသာ လူသတ္သမားတို႔၏ လွည့္ကြက္မ်ားကို နာက်ည္းစြာ သိရိွရပါေတာ့သည္။ ဤလူသတ္မႈမ်ားတြင္ တိုက္႐ိုက္တာဝန္႐ိွသူမ်ားႏွင့္ သြယ္ဝိုက္တာဝန္႐ိွသူအားလုံး ထိုက္သင့္ေသာ ျပစ္ဒဏ္က်ခံေစေရးအတြက္ က်ေနာ္တို႔ ဆက္လက္တိုက္ပြဲဝင္ ရပါဦးမည္။

    က်ေနာ့္မ်က္စိထဲတြင္ 'အေရာင္လြင့္ေနေသာ ဂ်င္းအက်ီၤအျပာလက္႐ွည္'၊ ပုဆိုးအျဖဴခံ အျပာကြက္ေတာက္၊ ဆံပင္တေခါင္းလုံးေဖြးကာ၊ ေဆးတံခဲထားသည့္ စူး႐ွေတာက္ပေသာ မ်က္လုံးအစုံပိုင္႐ွင္၊ ထူထဲနက္ေမွာင္ေသာ မ်က္ခုံးေမႊးမ်ားျဖင့္ အၿမဲတမ္းၿပံဳးေနသည့္ ကိုစိန္။ က်ေနာ္၏ အပ္စိုက္ပညာ လက္ဦးဆရာကိုစိန္။ က်ေနာ့္အား ဆိုဗီယက္ယူနီယံ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ (ေဘာ္လ္႐ိွဗင္) သမိုင္းအက်ဥ္းခ်ဳပ္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ေျပာျပေဆြးေႏြးခဲ့သည္ ့ ကိုစိန႔္ကို ျမင္ေယာင္ေနမိပါသည္။

'ေလာက္တိုက္' တြင္ သူေျပာျပခဲ့သည့္ သူ႔ဝတၳဳေလး 'နန္းေ႐ွ႕ခ်ိဳင့္စံ' ကို အမွတ္ရေနမိပါသည္။ ကိုစိန္ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ . . .

အာဇာနည္မ်ား ထာဝစဥ္ ဥဒါန္းတြင္ရစ္ပါေစ . . .။

သိန္းသန္းဦး

၁၉၇၄၊ ၇၅၊ ၇၆၊ တိုက္ပြဲဝင္ရဲေဘာ္ေဟာင္း